479. etiraf edirəm ki,buz dövrü'nü yaşayıram sözlük.ya da yaşımın adamıyam.bəzən bu kimi şeyləri yaşla bağlayırlar.amma paylaşacaq bir çox mövzun varkən susmaq da əzab verir.bundan həzz almıram.sadist deyiləm bu sevindiricidir.amma toparlana da bilmirəm.dərinlərdə üzmürəm amma dərinə çəkən bir şeylər mütləq vardır
ilham aldığım yazarlar artıq yazmır.bəlkə buna görə yaza bilmirəm.səbəb bu olmasa başlanğıc olaraq bunu deyə bilərəm.
son xatırladığım bir filmdə belə bir ifadə var idi:

şiddət həzz verər.amma sonra o həzz yox olduqda geriyə boşluq qalar

deyəsən o boşluqdayam.yazmaq istəyibdə yaza bilməməyin boşluğu.ya da özümü yenidən proqramlamalıyam.və ya özümə yeni bir ilham qaynağı tapmalıyam.yoxsa bu məni öldürə bilər.son günlər davamlı olaraq mütaliə edirəm.bu daha çox yaxşı deyil.
məntiqimiz bəzən dostumuz, bəzən isə ən güclü düşmanımızdır.

amma yenə də yaxşı ki, varsan ən azından rahatlada bilirsən.bir siqaret yandırıb gecəni seyr edirəm.və bu qədər dünyadan doymuşluq hissi məni dəhşətə gətirir.etiraf xəstəlikdir.amma egolu biridə deyiləm.bu an hardansa gəldiyi bilinməyən bir yılmaz erdoğan şeirindən parçalar düşür yadıma:

soyulurmuydu kabuğu hayatın,
yoksa tek vitamin kabuğundamıydı?!

həyatın atan damarlarına üfləyirəm siqaretin dumanını və yaşadığımı hiss edirəm.görəsən bir robotla aramızdakı fərq nədir?! eyni standart həyat və heç nəyin dəyişməyəcək olmasını bilmək ya da hər şeyi bilmək də bir zibil deyilmiş!
və bəlkə də artıq sivilizasiyamız süqut edib:
yaşayan ölülərik sadəcə

ölməmişəm diriyəm,
ölülərdən biriyəm

həyatı ciddiyə almasam da o məni ciddiyə alır deyəsən.ya da onu ciddiyə almağımı istəyir.ən azından nəfəs alıram bu da var.əli xəyyam demişkən:

gəlsədə sərgərdan tufanlar
bunada şükr